Filmy teatr telewizji, pisarz

Zachowując jedność czasu, miejsca i akcji, Juliusz Machulski – w swej kolejnej komedii realizowanej dla Teatru TV – kreśli ciekawy, nie pozbawiony ironii obraz trzypokoleniowej rodziny. Punktem wyjścia do splotu niecodziennych wydarzeń jest moment, kiedy najstarszy z rodu – Wincenty Laskus, znany pisarz, w dniu siedemdziesiątych urodzin, nagle trafia do luksusowego szpitala z podejrzeniem zawału serca. Kolejno odwiedzają go: syn Zygmunt, wnuczek Xawery, żona Greta, synowa Beatrycze. Wizyta w szpitalu prowokuje każdego z nich do ujawnienia „rodzinnych sekretów”. Poznajemy też ich prawdziwe oblicze, a także głęboko skrywane emocje. Wychodzi na jaw „cała prawda” o rodzinie Laskusów. Machulski z dużym taktem naigrywa się ze stereotypów i uprzedzeń tkwiących wciąż w świadomości dzisiejszej polskiej inteligencji, a dotyczących takich pojęć, jak rodzina, sukces, kariera, miłość. Wyśmiewa jednocześnie rzekomo „nowoczesną” obyczajowość, w istocie będącą zbiorem pustych frazesów i deklaracji.

Do Jacka przychodzi Ewa, sporo od niego młodsza, świeża i niedoświadczona. Spędzają ze sobą noc. Dziewczyna jest zafascynowana dojrzałym mężczyzną, on nie bardzo chce się angażować w związek. A jednak ich kolejne spotkania trwają i przeradzają się w niecodzienną relację.

Tytułowy bohater, Tadeusz Dołęga-Mostowicz, był nie tylko patriotą, wybitnym publicystą i jednym z najpoczytniejszych pisarzy w międzywojniu (oraz współcześnie), ale także stanowił kogoś w rodzaju inżyniera ludzkich serc oraz umysłów. Jego los w sztuce Bukowskiego i Dancewicza poznajemy przez pryzmat dziejów niejakiego Stanisława Webera vel Stanisława Nowaka – rzekomego pierwowzoru powieściowego Nikodema Dyzmy. I choć życie pisarza przerwały tragiczne, niewyjaśnione zresztą do dziś wydarzenia, to wykreowany przez niego człowiek z awansu typowy karierowicz nie tylko przetrwał zagładę przedwojennego świata, ale i święci triumfy w każdej kolejnej epoce: zarówno więc w PRL-u, jak i współcześnie. O tym wszystkim, a zatem o obyczajowości i polityczności życia w Polsce dwudziestowiecznej, a także o niezliczonych romansach pisarza wpierw uwielbianego, a w Polsce Ludowej krytykowanego i, w końcu, zakazanego opowiada wspaniale obsadzony i brawurowo zagrany spektakl „Dołęga-Mostowicz. Kiedy zamykam oczy”.

Sztuka Janusza Głowackiego w reżyserii Michała Szcześniaka. Najnowsza realizacja telewizyjna dramatu napisanego w 1985 roku przenosi akcję do realiów XXI wieku. Inscenizacja Michała Szcześniaka łączy estetykę filmu psychologicznego oraz serialu komediowego. Przeniesienie akcji dramatu do współczesnej rzeczywistości pozwala zobaczyć smutny portret dzisiejszych trzydziesto- i czterdziestolatków. Ona – aktorka stołecznego teatru – i On – uznany pisarz – postanawiają opuścić Polskę. Emigrują do Nowego Jorku. Nie sądzili, że uciekając przed kredytami, które zaciągnęli w przekonaniu o wiecznej hossie, skończą zamknięci w małym mieszkaniu w dzielnicy dilerów, prostytutek, złodziei i artystów. Powoli stają się niewolnikami kłamstw o rzekomym sukcesie, które sami rozpowszechniają w sieci. Bezsenność i lęk wywołują u nich paranoję.